مبعث رسول اکرم (ص)

بر اقطار جهــان خورشیــــــــد والا

فـرو گسترد نــــور عالـــم آرا

بـــــــرون کرد از گریبان افــــق سر

مهین روشنـــــــــــگر افلاک بــــالا

پدیدار آمــــد از مشرق بــــــهین روز

مبارک روز شادی بـــــــــخش دلها

طلوعش پـــرتـــــوافکن بر سر دهــر

فروغش جــــــــلوه پرور در دل ما

شب دوشـــــــــین ایـــــن روز مــنوّر

بیامد« جبرئیل» از عـــــرش اعلا

فرا پیش « محمد ص» گشت حــاضر

بدانحالت کـــــه دیــدش خفته در جا

بـــرآورد از دل این آوا که بر خــوان

بنــــام آنکــــه خلقــــت راست مبدا

چـــــه بود این گفته؟ پیغـــــام خــدایی

کــــــــه بود این خفته؟ پیغمبر بحرّا

فـــری بـــر فـــــرّ والای مــــــــنادی

زهــــی بــــر بخت بــــــــیدار منادا

اشارت بــــــــود این گفتن که بــرخیز

به مــــــــردی بــــاش بعثت را مهیّا

تویی از جــــــــــــــانب یــزدان پیمبر

تویــــــــی در پـــایـــــــة ایـمـان معلّا

تویی از بـــــــــهر مردم رامــش جان

تویــــــی از بهـــــــر عالــم چشم بینا

تویی از درگـــــــــــــــه دادار مبعوث

کــــــه ســــازی دعوت حق آشکـارا

تویی آن رهنـــــــــمای ایـــــــزدی فرّ

که گـــــردد راه تـــــوفیق از تو پیدا

تویی آنکس که دلـــــــــهای غــم آویز

زخــــوی ورودی تـــــو یــــــابد تسلّا

مبارک خــــــلعت پیــــــــغمــبری را

خـــــدا ببرید بــــر آن قـــد و بــــــالا

چـــــــــراغ رهنمایـــــی را بــرافروز

فـــرا راه بشـــر از پـــیـــر و بـــرنا

زتــــابــــــان مشعل دیـن، پــرتوافکن

بـــــه ظــــلمتخانه جـــهل و مـــــعادا

خــــلایق را بــــــــگرد چشــمه فیض

صـــــلا درده در ایـن سوزنده صحرا

زدلــــها گــــرد آلایش فـــــــرو شوی

زآب چـــشمه ســـــار زهــــد و تقوا

اســــاس بت پـــــرستی واژگــون کن

بهـــــم بشکن مــــنات و لات و عزّا

بنــــای شــــرک را از پــایــــه برکن

قـــلاع ظـــــلم را دروازه بگشــــــــا

خــلایــــق را زظلمتگاه امــــــــــروز

هـــــدایت کـــــن بـــــه نور آباد فردا