مبعث رسول اکرم (ص)

محمد«ص»چون شنیداین طرفه پیغام

دگــــر نشناخت از حیـــرت سر از پا

بــــراندامش عـــرق بنشست از شوق

فتـــادش لـــــــرزه از شادی بر اعضا

بحــــــــق دریافـــت پیک الاهی ست

کــــه هست از ســـوی حق دادار یکتا

فرستنـــــــــده چـــو باشد منشاء وحی

دل گـــــــیرنـــده بــــاید بـــس مصــفا

گـــرفت از مـــنبـــــع بـــخشندگــــیها

بــــگــــوش هــــوش آن فــرخنده آوا

زحرّا سوی رامــــشگه  خـــــــــرامید

گـــــرانبار از رســــــالت، محو رؤیا

بگفت ایــــــن راز بــــا زیینده همسـر

نخــــــستین گه که کرد این نکته افشا

همــــــــان ساعت بـــــدو آورد ایمـان

گــــرامــــی همـــــسر فـــرخنده سیما

وزان پس کودکــــــی مــــردانه آهنگ

کــــه بُـــد نامش علی(ع) آن بحر معنا

بـــــه اســلام پسرعـــــــم کرد تمـکین

مشرف شــــد بــدیـــن کیش شرف زا

مبعث رسول اکرم (ص)

بر اقطار جهــان خورشیــــــــد والا

فـرو گسترد نــــور عالـــم آرا

بـــــــرون کرد از گریبان افــــق سر

مهین روشنـــــــــــگر افلاک بــــالا

پدیدار آمــــد از مشرق بــــــهین روز

مبارک روز شادی بـــــــــخش دلها

طلوعش پـــرتـــــوافکن بر سر دهــر

فروغش جــــــــلوه پرور در دل ما

شب دوشـــــــــین ایـــــن روز مــنوّر

بیامد« جبرئیل» از عـــــرش اعلا

فرا پیش « محمد ص» گشت حــاضر

بدانحالت کـــــه دیــدش خفته در جا

بـــرآورد از دل این آوا که بر خــوان

بنــــام آنکــــه خلقــــت راست مبدا

چـــــه بود این گفته؟ پیغـــــام خــدایی

کــــــــه بود این خفته؟ پیغمبر بحرّا

فـــری بـــر فـــــرّ والای مــــــــنادی

زهــــی بــــر بخت بــــــــیدار منادا

اشارت بــــــــود این گفتن که بــرخیز

به مــــــــردی بــــاش بعثت را مهیّا

تویی از جــــــــــــــانب یــزدان پیمبر

تویــــــــی در پـــایـــــــة ایـمـان معلّا

تویی از بـــــــــهر مردم رامــش جان

تویــــــی از بهـــــــر عالــم چشم بینا

تویی از درگـــــــــــــــه دادار مبعوث

کــــــه ســــازی دعوت حق آشکـارا

تویی آن رهنـــــــــمای ایـــــــزدی فرّ

که گـــــردد راه تـــــوفیق از تو پیدا

تویی آنکس که دلـــــــــهای غــم آویز

زخــــوی ورودی تـــــو یــــــابد تسلّا

مبارک خــــــلعت پیــــــــغمــبری را

خـــــدا ببرید بــــر آن قـــد و بــــــالا

چـــــــــراغ رهنمایـــــی را بــرافروز

فـــرا راه بشـــر از پـــیـــر و بـــرنا

زتــــابــــــان مشعل دیـن، پــرتوافکن

بـــــه ظــــلمتخانه جـــهل و مـــــعادا

خــــلایق را بــــــــگرد چشــمه فیض

صـــــلا درده در ایـن سوزنده صحرا

زدلــــها گــــرد آلایش فـــــــرو شوی

زآب چـــشمه ســـــار زهــــد و تقوا

اســــاس بت پـــــرستی واژگــون کن

بهـــــم بشکن مــــنات و لات و عزّا

بنــــای شــــرک را از پــایــــه برکن

قـــلاع ظـــــلم را دروازه بگشــــــــا

خــلایــــق را زظلمتگاه امــــــــــروز

هـــــدایت کـــــن بـــــه نور آباد فردا

مبعث رسول اکرم (ص)

محمد(ص) یـافت باری چون رسالت 

بـه امر ایـزدی بـاری تعالی

بعـهدی مملو از اوهام واهـی

بمرزی خـــالی از افهام والا

بعصری تیره از قیرینه فکرت 

بقومی خیره از دیرینه سودا

کمر بـربست دعوت را بتوحید  

زدل بگشود قید و بـند پـروا

بـه آیین مسلمانـی فرا خواند  

بـشر را از یـهود و گبر و ترسا

نهال جهل را شد ریـشه افکن 

درخت علم را شد شاخه پیرا

بخلق آموخت درس حق پـرستی  

بـه دانشگاه تـــنزیة الســجایــا

مبعث رسول اکرم (ص)

بساط امتیازات قبـایل  

بهـم پیـــچید و کـــرد این جمله الغا

بـوحـدت خواند اقـوام بشر را    

زبـدخـواهی و کیـن توزی مبرا

مقـــرر کـرد بـر اصل مساوات   

حقـوق مـــردمان از عبـد و مولا

بهـمکاری و هـمـدستی صلا داد  

جـــمـــاعت را زشــــارع تــــا مصلا

بنــــای بـــرتریــــها را، پــــــی افکند   

بــــر اصــــل دانش و تـــــقوا بهرجا

زنــــــــان را وارهـــــاند از قید تحقیر     

حــــقوق بــــانــــوان را کــــــرد احیا

نهیـــب انقــــلابش لــــــرزه افــــــکند   

بــــتخت قیـــصر و فغفور و کـسـری

بتـــــعلیمات قــــرآن تــــوأمـــــان کرد    

سعـــــادتــــمندی دنـــیا و عــــــــقبی

نظــــامی نــــو پـــدیـــــد آورد در دهر    

کـــــز آن بهـــتر نـــــه بیند کس بدنیا

«ادیب» از جـــان و دل باشد غلامش     

زنـــــد بــــر دامـــــنش دست تـــــولا

مبعث رسول اکرم (ص)

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست

بر هر دلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آسمان دلبری و آستان عشق

نور جمال دلبر ما را مثال نیست

هر دم چو مهر نور فشاند به خاطرم

تا شوق اوست، جان و دلم را ملال نیست

با نام احمد است که دل زنده می شود

دل را بیازمای که کاری محال نیست

ای آفتاب حق که تویی ختم مرسلین

با روشنیّ روی تو، بدر وهلال نیست

حد کمال و حکمت و انوار معرفت

تنها تویی وغیر تو حدّ کمال نیست

تا تو شفیع خلقی و دریای رحمتی

امید عفو هست و نشان وبال نیست

در صحنه حیات و به طومار کائنات

آیین پاک منجی ما را همال نیست

ما عاشقان و پیرو راه محمدیم

بهتر ازین طریقت و راه و روال نیست