شب قدر

موسی (علیه السلام)گفت:

خداوندا! مى‏خواهم به تو نزدیک شوم، فرمود:

قرب من از آن کسى است که شب قدر بیدار شود.

گفت: خداوندا! رحمتت را مى‏خواهم، فرمود:

رحمتم از آن کسى است که در شب قدر به مسکینان رحمت کند.

گفت: خداوندا! جواز گذشتن از صراط را از تو مى‏خواهم فرمود:

آن، از آن کسى است که در شب قدر صدقه‏اى بدهد.

گفت‏: خداوندا! از درختان بهشت و از میوه‏هایش مى‏خواهم، فرمود:

آنها از آن کسى است که در شب قدر تسبیحش را انجام دهد.

گفت: خداوندا! رهایى از جهنم را مى‏خواهم، فرمود:

 آن، از آن کسى است که در شب قدر استغفار کند.

گفت‏: خداوندا خشنودى تو را مى‏خواهم، فرمود:

           خشنودى من از آن کسى است که در شب قدر دو رکعت نماز بگذارد.

شب قدر

 رساله‏ای که نوشتم ز اشک ناز فروشم

نه شد که بر تو فرستم نه شد که باز بپوشم

 گناه و درد به یک سو غم فراق به یک سو

تمام عمر دو بار گران نشسته به دوشم

 گلایه هست و لیکن نمانده حال گلایه

تو درسئوال بکوش و مبین چنین‏که‏خموشم

 ز پای گرچه بیفتم وصال تو ندهد دست

ولی چه چاره که باید تمام عمر بکوشم

 اگر چه بی کس و کارم اگر چه هیچ ندارم

به عالمی سر مویی ز زلف تو نفروشم

 قسم به دیده جوشان قسم به خانه بدوشان

که تا نیامدنت جز به خُمّ اشک نجوشم

 به حال بی کسی من کسی نکرد عنایت

ثمر نداد فغانم، اثر نکرد خروشم

 دل گرفته علاجی بغیر گریه ندارد

من آن علاج به دستم من آن پیاله به دوشم

 چگونه هست میسّر که رانی از در لطفت

مرا که قید تو بر گردن است و حلقه به گوشم

شب قدر

 بابا چرا ما را تو تنها وانهادی

ما را میان اهل کوفه جا نهادی

 رفتی و لبخند عدو شد آشکارا

آنکس که فرمودی کنیم با او مدارا

 رفتی و بعد از داغ سنگینت پدر جان

مانده بجا محراب رنگینت پدر جان

 رفتی وقلب دخترت بی تاب گشته

چون شمع سوزانی حسینت آب گشته

 رفتی و احوال پرستارت خراب است

بهر حسن بعد تو غربت بی حساب است

 منکه پرستار سر بشکسته هستم

مرهم گذار قلبهای خسته هستم

 منکه شکاف پهلوی مادر ببینم

دیدم شکاف فرق تو از پا نشستم

 هر بار می‏بستم سرت را مخفیانه

تا صبح از دل می‏کشید آتش زبانه

 واللّه این دل طاقت این غم ندارد

زخمی که من دیدم دگر مرهم ندارد

 منکه ز عمق زخم تو آگاه باشم

من آشناتر از هزاران چاه باشم

 اکنون که گردد یار قلب خسته من؟

مرهم که بگذارد دل بشکسته من؟

 من اشک همچون ابر خواهم شد به عالم

من قهرمان صبر خواهم شد به عالم

شب قدر

 ای همه افلاکیان فرمان برت

ای دو صد خورشید عبد قنبرت

 ای تو لبیک دعای مصطفی

یا امیرالمؤمنین یا مرتضی

 عرش باشد عاشق سجاده‏ات

منبر و محراب هم دلداده‏ات

 ای دل تو همسفر با فاطمه

ای اذان آخرت یا فاطمه

 آمده تا فاطمه وقت سفر

دوره خانه نشینی شد به سر

 آمده بر شام هجرانت سحر

دست »سیلی زن« نمی‏بینی دگر

 ای که از غمها دلت آکنده بود

از رخ زهرا دلت شرمنده بود

 دست نامردی غرورت را شکست

بی حیا سنگ صبورت را شکست

 تو اسیر فرقه‏ای خائن شدی

بی نصیب از دیدن محسن شدی

 حالیا کردی محاسن را خضاب

از عزا در آمدی یا بوتراب

 می‏دهد زخم سرت بوی بهشت

می‏روی دیدار بانوی بهشت

 دستهای بسته تو باز شد

لیک غمهای حسن آغاز شد

 بعد تو با غم عجین گردد حسن

دومین خانه نشین گردد حسن

 گر تو سلمان و ابوذر داشتی

میثم و مقداد و قنبر داشتی

 لیک فرزندت ندارد یار و کس

در حریم خود ندارد همنفس

 رفتی و ویرانه ویران‏تر شده

چشم مسکین و یتیمان تر شده

 رفتی و کردی وصیت با حسن

جسم من در نیمه شب بنما کفن

 با همه گفتی تو با صد شور و شین

جملگی باشید غمخوار حسین

شب قدر

در خانه دگر جز گل امید گلی نیست

جز سوخته دلهای غم آلود دل نیست

 بابا چه کنم کرده طبیب تو جوابم

گوید که مداوای دگر بهر علی نیست

 زینب نکند صبر اگر، وای به حالم

جز اشک حسینم مدد محتملی نیست

 با اینکه مدارای تو شد شامل قاتل

جز بغض تو در سینه آن خصم ولی نیست

 آنانکه به کف شیر گرفتند برایت

در عهد و وفاشان به تو اهل عملی نیست

 با طایفه کوفه بگویید پس از این

آسوده بخوابید که جنگ جملی نیست

 می‏بینم از این پس بخدا غربت خود را

من بعد برای حسنت تنگ دلی نیست

 دیگر نتوان ماند ز بعد تو به کوفه

همدردی و دلسوزی شان جز حیلی نیست

 در شیون کوفی اُفقی تار ببینم

تا هلهله لشگر کوفی خللی نیست