

محمد(ص) یـافت باری چون رسالت
بـه امر ایـزدی بـاری تعالی
بعـهدی مملو از اوهام واهـی
بمرزی خـــالی از افهام والا
بعصری تیره از قیرینه فکرت
بقومی خیره از دیرینه سودا
کمر بـربست دعوت را بتوحید
زدل بگشود قید و بـند پـروا
بـه آیین مسلمانـی فرا خواند
بـشر را از یـهود و گبر و ترسا
نهال جهل را شد ریـشه افکن
درخت علم را شد شاخه پیرا
بخلق آموخت درس حق پـرستی
بـه دانشگاه تـــنزیة الســجایــا


بساط امتیازات قبـایل
بهـم پیـــچید و کـــرد این جمله الغا
بـوحـدت خواند اقـوام بشر را
زبـدخـواهی و کیـن توزی مبرا
مقـــرر کـرد بـر اصل مساوات
حقـوق مـــردمان از عبـد و مولا
بهـمکاری و هـمـدستی صلا داد
جـــمـــاعت را زشــــارع تــــا مصلا
بنــــای بـــرتریــــها را، پــــــی افکند
بــــر اصــــل دانش و تـــــقوا بهرجا
زنــــــــان را وارهـــــاند از قید تحقیر
حــــقوق بــــانــــوان را کــــــرد احیا
نهیـــب انقــــلابش لــــــرزه افــــــکند
بــــتخت قیـــصر و فغفور و کـسـری
بتـــــعلیمات قــــرآن تــــوأمـــــان کرد
سعـــــادتــــمندی دنـــیا و عــــــــقبی
نظــــامی نــــو پـــدیـــــد آورد در دهر
کـــــز آن بهـــتر نـــــه بیند کس بدنیا
«ادیب» از جـــان و دل باشد غلامش
زنـــــد بــــر دامـــــنش دست تـــــولا




خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست
بر هر دلی که تافت، در آن دل ضلال نیست
در آسمان دلبری و آستان عشق
نور جمال دلبر ما را مثال نیست
هر دم چو مهر نور فشاند به خاطرم
تا شوق اوست، جان و دلم را ملال نیست
با نام احمد است که دل زنده می شود
دل را بیازمای که کاری محال نیست
ای آفتاب حق که تویی ختم مرسلین
با روشنیّ روی تو، بدر وهلال نیست
حد کمال و حکمت و انوار معرفت
تنها تویی وغیر تو حدّ کمال نیست
تا تو شفیع خلقی و دریای رحمتی
امید عفو هست و نشان وبال نیست
در صحنه حیات و به طومار کائنات
آیین پاک منجی ما را همال نیست
ما عاشقان و پیرو راه محمدیم
بهتر ازین طریقت و راه و روال نیست


نشد اندر آن مدت دیر باز
به تاج رسالت سری سرفراز
به محراب طاعت قدی خم نشد
کسی در عبادت مصمم نشد
نَزَد کس به راه شریعت قدم
نشد چشم کس تر ز اشک ندم
چنین بود اوضاع عالم خراب
که ناگه بر آمد برون آفتاب

