محرم

  

محرم

 

 

 

  

 

محرم

 

 

 

  

 

شفاعت امام حسین (ع)  

خواب دیدم خواب اینکه مرده ام  خواب دیدم خسته و افسرده ام

روی من خروار ها خاک بود  وای قبر من چه وحشتناک بود

هر که آمد پیش ، حرفی راند و رفت سوره حمدی برایم خواند و رفت

آمدند از راه نزدم دو ملک  تیره شد در پیش چشمانم فلک

یک ملک گفتا بگو نام تو چیست؟  آن یکی فریاد زد رب تو کیست؟

دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود  دست و پایم بسته در زنجیر بود

مردی آمد از تبار آسمان نور پیشانیش فوق کهکشان

بر سرش دستار سبزی بسته بود بر دلم مهرش عجب بنشسته بود

در قدوم آن نگار مه جبین از جلال حضرت عشق آفرین

دو ملک سر را به زیر انداختند  بال خود را فرش راهش ساختند

غرق حیرت داشتند این زمزمه  آمده این جا حسین فاطمه

سوی من آمد ،مرا شرمنده کرد مهربانانه به رویم خنده کرد

گفت آزادش کنید این بنده را خانه آبادش کنید این بنده را

این که اینجا این چنین تنها شده کام او با تربت من وا شده

مادرش اورا به عشقم زاده است گریه کرده بعد شیرش داده است

بارها بر من محبت کرده است سینه اش را وقف هیئت کرده است

این که می بینید در شور است  ذکر لالائیش بوده یا حسین

سینه چاک آل زهرا بوده است چای ریز مجلس ما بوده است

خویش را در سوز عشقم آب کرد عکس من را بر دل خود قاب کرد

اسم من راز و نیازش بوده است خاک من مهر نمازش بوده است

پرچم من را به دوشش می کشید  پابرهنه در عزایم می دوید

بارها لعن امیه کرده است  خویش را وقف رقیه کرده است

هر چه باشد او برایم بنده است  اوبسوزد صاحبش شرمنده است

در مرامم نیست او تنها شود  باعث خوشحالی اعدا ء شود

آری ، آری هر که پا بست من است نامه اعمال او دست من است 

آری ، آری هر که پا بست من است ، نامه اعمال او دست من است

عید غدیر خم

شمیم خوش بهشت از کنار آن برکه، یعنی غدیر عرشیان و بهشتیان، جان ها را می نوازد، این چه بوی خوشی است که حتی پس از عبور صدها سال هنوز فضای جان مشتاقان را می نوازد؟ غدیر تکرار اولین است در کلام آخرین، همان کلام نورانی که در اولین پیام، علی را به برادری و وصایت خواند و در غدیر، اعلام ولایت و امامت او را فرمود.

مهر بی مثال از آفتاب، نورانی تر و گرما بخش تر، صبحگاهان به اشارت او سر از خواب بر می دارد. ستارگان آسمان نیز وامدار نیم نگاه اویند و ما نیز جرعه نوش جام ولای آن بزرگ، آن عزیز، آن مهربان تر از پدر، آن جاری از باران و آن خوب تر از پاکی.

واقعه غدیر حادثه اى تاریخى نیست که در کنار دیگر وقایع بدان نگریسته شود. غدیر تنها نام یک سرزمین نیست. یک تفکر است، نشانه و رمزى است که از تداوم خط نبوّت حکایت مى کند. غدیر نقطه تلاقى کاروان رسالت با طلایه داران امامت است.

آرى غدیر یک سرزمین نیست، چشمه اى است که تا پایان هستى مى جوشد، کوثرى است که فنا نمی پذیرد، افقى است بى کرانه و خورشیدى است عالمتاب، و غدیر، روز حماسه جاوید، روز ولایت، روز امامت، روز وصایت، روز اخوت، روز رشادت و شجاعت و شهامت و حفاظت و رضایت و صراحت ‏شناخته شد. روز نعمت، روز شکرگزارى، روز پیام رسانى، روز تبریک و تهنیت، روز سرور و شادى و هدیه فرستادن، روز عهد و پیمان و تجدید میثاق، روز تکمیل دین و بیان حق، روز راندن شیطان، روز معرفى راه و رهبر، روز آزمون، روز یأس دشمن و امیدوارى دوست و خلاصه روز اسلام و قرآن و عترت، روزى که پیروان واقعى مکتب حیات‏بخش اسلام آن را گرامى مى دارند و به همدیگر تبریک مى ‏گویند. "از آدم تا خاتم، از شیث تا علی"

و ما چه گوییم تو ای مهربان مولای کریم، که پایمردانه بر زبر کائنات ایستاده ای و زمین و هر آنچه در آنست در مشت تو و زمان، رشته آویخته از سرانگشت تو. ورود عظیم تاریخ جویباری که خیزاب امواجش از قوزک پایت در نمی گذرد. و ما با کدامین زبان و احساس تو را روایت کنیم تو ای که پیامبر در شانت فرموده است :
"هر کس علی را در قلبش دوست بدارد، خداوند ثواب تمام بندگان را به او عطا می فرماید."

تو را با کدامین زبان بسرائیم که خداوند در قرآنش در آیات مختلف تو را مدح فرموده است و زیباتر آن که شاعر سرود :
"فی شانک قد نزل القرآن و ما دمک الله اکبر"

و اینک وارث غدیر، صاحب دست بیعت علوی، مالک ملک حیدری، والی سرزمین صفدری، مهر سپهر سروری، حجة بن الحسن العسکری در کنار غدیر روزگاران ایستاده است و از سر شوق و افتخار بر دستان مبارکش بوسه می زنیم و بر بیعت با او دل نازنین صدیقه کبری، فاطمه زهرا علیها السلام را شادمان می سازیم.

بیعت با امامی ‌که چشمه‌های حکمت و دانش از ستیغ کوهساران شخصیت والایش ریزان و قادر است سعادت دو جهان را برای همگان به ارمغان آورد، او که به راه‌های آسمان از راه‌های زمین آشناتر بود، او که از شمیم روح پرور وحی محمدی صلی الله علیه و آله بهره‌مند شده و از کودکی در آغوش پر مهر نبوت پرورش یافته بود، او که عادل‌ترین داوران و شجاع‌ترین دلاوران، امیرمؤمنان و پناهگاه ستم دیدگان و دردمندان بود.

عید غدیر خم

اینجا برکــه نیست، دریای جوشان غدیـــر است !


عید سعید غدیرخم، عید اکمال نعمت دین، عید برگزیده شدن فخر بشریت
علی به امامت و زعامت امت، سالروز اتمام نعمات و هنگامه اعلان وصایت
و ولایت امیرالمومنین علیه السلام بر شیعیان و پیروان ولایت
بویژه شما اعضای گرانقدر گروه پرشین استار خجسته باد 

آفتاب داغ نیمروز هجدهم ماه ذى الحجه بر سرزمین غدیر خم به شدت مى تابید و گروه انبوهى که تاریخ تعداد آنها را از هفتاد هزار تا صد و بیست هزار ضبط کرده است در آن محل به فرمان پیامبر خدا فرود آمده بودند و در انتظار حادثه تاریخى آن روز به سر مى بردند، در حالى که از شدت گرما رداها را به دو نیم کرده، نیمى بر سر و نیم دیگر را زیرپا انداخته بودند. در آن لحظات حساس، طنین اذان ظهر سراسر بیابان را فرا گرفت و نداى تکبیر مؤذن بلند شد. مردم خود را براى اداى نماز ظهر آماده کردند و پیامبر نماز ظهر را با آن اجتماع پرشکوه، که سرزمین غدیر نظیر آن را هرگز به خاطرنداشت، بجا آورد و سپس به میان جمعیت آمد و بر منبر بلندى که از جهاز شتران ترتیب یافته بود قرار گرفت و با صداى بلند خطبه اى به شرح زیر ایراد کرد:

ستایش از آن خداست. از او یارى مى خواهیم و به او ایمان داریم و بر او توکل مى کنیم و از شر نفسهاى خویش و بدى کردارهایمان به خدایى پناه مى بریم که جز او براى گمراهان هادى و راهنمایى نیست. خدایى که هر کس را هدایت کرد براى او گمراه کننده اى نیست. گواهى مى دهیم که خدایى جز او نیست و محمد بنده خدا و فرستاده ی اوست.

هان اى مردم، نزدیک است که من دعوت حق را لبیک گویم و از میان شما بروم. و من مسئولم و شما نیز مسئول هستید. درباره من چه فکر مى کنید؟

یاران پیامبر گفتند:گواهى مى دهیم که تو آیین خدا را تبلیغ کردى و نسبت به ما خیر خواهى و نصیحت کردى و در این راه بسیار کوشیدى خداوند به تو پاداش نیک بدهد.

پیامبر اکرم (ص), وقتى مجدداً آرامش بر جمعیت حکمفرما شد، فرمود: آیا شما گواهى نمى دهید که جز خدا، خدایى نیست و محمد بنده خدا و پیامبر اوست؟ بهشت و دوزخ و مرگ حق است و روز رستاخیر بدون شک فرا خواهد رسید و خداوند کسانى را که در خاک پنهان شده اند زنده خواهد کرد؟

یاران پیامبر گفتند: آرى، آرى، گواهى مى دهیم.

پیامبر (ص) ادامه داد: من در میان شما دو چیز گرانبها به یادگار مى گذارم، چگونه با آنها معامله خواهید کرد؟ ناشناسى پرسید: مقصود از این دو چیز گرانبها چیست ؟

پیامبر (ص) فرمود: ثقل اکبر کتاب خداست که یک طرف آن در دست خدا و طرف دیگرش در دست شماست. به کتاب او چنگ بزنید تا گمراه نشوید. و ثقل اصغر عترت و اهل بیت من است. خدایم به من خبر داده که دو یادگار من تا روز رستاخیر از هم جدا نمى شوند.

هان اى مردم، بر کتاب خدا و عترت من پیشى نگیرید و از آن دو عقب نمانید تا نابود نشوید.
در این موقع پیامبر (ص) دست حضرت على (ع) را گرفت و بالا برد، تا جایى که سفیدى زیر بغل او بر همه مردم نمایان شد و همه حضرت على (ع) را در کنار پیامبر دیدند و او را به خوبى شناختند و دریافتند که مقصود از این اجتماع مسئله اى است که مربوط به حضرت على (ع) است و همگى با ولع خاصى آماده شدند که به سخنان پیامبر (ص) گوش فرا دهند.

پیامبر فرمود: هان اى مردم، سزاوارترین فرد بر مؤمنان از خود آنان کیست؟

یاران پیامبر پاسخ دادند:خداوند و پیامبر او بهتر مى دانند.

پیامبر (ص) ادامه داد: خداوند مولاى من و من مولاى مؤمنان هستم و بر آنها اوز خودشان اولى و سزاوارترم. هان اى مردم، 'هر کس که من مولا و رهبر او هستم، على هم مولا و رهبر اوست'.

رسول اکرم (ص) این جمله آخر را سه بار تکرار کرد و سپس ادامه داد: پروردگارا, دوست بدار کسى را که على را دوست بدارد و دشمن بدار کسى را که على را دشمن بدارد. خدایا، یاران على را یارى کن و دشمنان او را خوار و ذیل گردان. پروردگارا، على را محور حق قرار ده.

سپس افزود: لازم است حاضران به غایبان خبر دهند و دیگران را از این امر مطلع کنند.

هنوز اجتماع با شکوه به حال خود باقى بود که فرشته وحى فرود آمد و به پیامبر گرامى (ص) بشارت داد که خداوند امروز دین خود را تکمیل کرد و نعمت خویش را بر مؤمنان بتمامه ارزانى داشت.
الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتى و رضیت لکم الاسلام دیناً "سوره مائده، آیه 3".

در این لحظه، صداى تکبیر پیامبر (ص) بلند شد و فرمود: خدا را سپاسگزارم که دین خود را کامل کرد و نعمت خود را به پایان رسانید و از رسالت من و ولایت على، پس از من خشنود شد.

پیامبر از جایگاه خود فرود آمد و یاران او، دسته دسته، به حضرت على (ع) تبریک مى گفتند و او را مولاى خود و مولاى هر مرد و زن مؤمنى مى خواندند. در این موقع حساس بن ثابت، شاعر رسول خدا، برخاست و این واقعه بزرگ تاریخى را در قالب شعرى با شکوه ریخت و به آن رنگ جاودانى بخشید. از چکامه معروف او فقط به ترجمه دو بیت مى پردازیم :

پیامبر به حضرت على فرمود:برخیز که من تو را به پیشوایى مردم و راهنمایى آنان پس از خود برگزیدم. هر کس که من مولاى او هستم، على نیز مولاى او است. مردم ! بر شما لازم است از پیروان راستین و دوستداران واقعى على باشید.
فمن کنت مولاه فهذا ولیه فکونوا له اتباع صدق موالیا

آنچه نگارش یافت خلاصه ای از این واقعه بزرگ تاریخى بود که در مدارک دانشمندان اهل تسنن وارد شده است که البته در کتابهاى شیعه این واقعه به طور گسترده تر بیان شده است.  

برکــه سرشــار هدایــت
عید غدیر است و جهان در سرور
کون و مکان غرق نشاط است و نور

بانگ طربخوانى کروبیان
سوى زمین مى رسد از آسمان

شیعه کند فخر بر اهل زمین
زانگه بود در صف اهل یقین

اهل یقینى که مرامش ولاست
در نظرش آل على مقتداست

اى شرف اهل ولایت، غدیر!
برکه سرشار هدایت، غدیر!

آب حیاتى که سکندر نیافت
آن تویى و سوى تو باید شتافت

زمزم و کوثر ز تو کى بهترند؟
آبروى خویش ز تو مى خرند

خلقت گیتى چو خدا مى نمود
منبع آن از رشحات تو بود

این که کند زنده همه چیز آب
زاب غدیر است نه از هر سراب

از ازل این برکه به جا بوده است
آینه لطف خدا بوده است

بر لب این برکه باغ بهشت
دست ملایک گل آدم سرشت

برکه نه، بل قلزم آب حیات
بر لب آن کشتى اهل نجات

بر لب این برکه وضو کرد عشق
آبروى خویش از او کرد عشق

قطره اى از آنکه ز دستش گریخت
خون شهیدان شد و بر خاک ریخت

حرمت این برکه ندانست کس
جز نبى و نایب ایشان و بس

آوخ اگر معرفتى خلق داشت
کى به خود این برکه فرو مى گذاشت؟